Rollertrainer elke dag gedurende 30 dagen
Het plan zat goed: ik wilde 30 dagen achter elkaar elke dag minimaal 30 minuten in het zadel en op de roller zitten. De motivatie was hoog, ik wilde immers niet alleen mezelf testen, maar vooral sneller worden, mijn FTP-waarde verhogen en mijn lichaamsgewicht verminderen. Maar wat is het echte voordeel van zo’n zwaar trainingsprogramma en werkt het wel naast werk, gezin en andere hobby’s?
Het plan
Niets is zo goed als een goed plan en daarom had ik vooraf goed nagedacht over hoe ik mijn 30 dagen op de rol wilde aanpakken. Gewoon elke dag een paar kilometer loggen was geen optie. Aan de ene kant zou dat saai zijn en aan de andere kant zou het waarschijnlijk weinig effect hebben op mijn vorm. Daarom zocht ik een trainingsplan van zes weken als basis. Dit omvatte vier of vijf trainingen per week. Ik streefde minimaal naar vier gestructureerde trainingen per week tussen 45 en 90 minuten. De resterende dagen wilde ik opvullen met gratis ritten of – afhankelijk van hoe ik me voelde – meer trainingen. Ik wilde minimaal 30 minuten per dag op de roller zitten, ook al was het maar een losse ontspanning.
Ik zou mijn ervaring met de rol tot nu toe als gemiddeld classificeren. Elke twee à drie dagen zat ik binnen op de fiets en deed ik afhankelijk van mijn humeur een training. Ik had ook aan een of twee races deelgenomen, maar buiten welke competitie dan ook. Ik zou nooit in de eerste, tweede of beter gezegd de derde groep kunnen blijven. Gemiddeld zat ik drie uur per week op de rollentrainer.
Week 1: Valse start
Ik was erg opgewonden, bijna alsof ik voor een wedstrijd was. Het voelde vrijwel hetzelfde als vlak voor 1 november 2017, toen ik uitkeek naar de eerste specifieke trainingsdag voor mijn eerste langeafstandstriatlon. Maar hoewel dat destijds best goed werkte, had ik op de eerste dag van mijn ‘30 days on the roll’-uitdaging totaal andere problemen dan het vinden van een goede starterstraining. Een van mijn twee kinderen bracht net op tijd voor het weekend een maag-darmvirus mee van de kinderopvang. Dit achtervolgde mij precies één dag voor de start van de challenge. Tegen de tijd dat ik er zelfs maar aan kon denken om weer op de fiets te stappen, was de vierde dag van mijn uitdaging al begonnen. Ik was tenslotte erg gemotiveerd en wilde natuurlijk te veel. Dus de laatste vier dagen van de week heb ik alle trainingen gedaan die op het trainingsplan stonden. Het was zo intens dat ik de volgende dag volledig uitgeput op de fiets stapte voor 30 lange minuten.
Week 2: Moe, hongerig, asociaal
Vervolgens gebruikte ik de rest van de tweede week om ‘weer op de been te komen’, wat ik redelijk goed deed. Ik heb ‘slechts’ weer vier trainingen gedaan, maar telkens met een hersteldag ertussen. Ik zat in de flow en keek bijna uit naar de derde week.
Tijdens de tweede actieve week voelde ik duidelijk hoe mijn hele organisme zich aanpaste aan de training. De porties op mijn bord werden bijna dagelijks groter. Ik had zo’n honger dat ik op een gegeven moment een tweede ontbijt in mijn dagelijkse routine begon op te nemen. Ook de portiegroottes namen in de loop van het experiment toe. Het ongewoon hoge verloop door de hoge trainingsinspanning maakte het moeilijk om aan iets anders te denken dan trainen en eten. Wat voor mij verrassend was, was dat ik nog steeds een overwegend gezond dieet at. Ik probeerde vooral vet voedsel zoals noten, avocado en vis te eten om voldoende calorieën binnen te krijgen.
Naast de dagelijkse roltraining bleef ik twee tot drie keer per week krachttraining doen voor mijn armen, buik, romp en af en toe benen. Dit was nogal incidenteel en vooral ongestructureerd. Soms deed ik pull-ups als ik met de kinderen in de speeltuin was, soms deed ik een kleine bokstraining met touwtjespringen, een bokszak en dumbbells. In combinatie met de dagelijkse rollentraining zorgde dit er echter ook voor dat ik nauwelijks sociale ‘verplichtingen’ kon uitvoeren. Als ik niet aan het trainen was, was ik aan het eten, rusten of bij de kinderen zijn. Mijn overige hobby's en bezigheden vielen volledig in slaap, net als ik 's avonds om half negen op de bank.
Week 3: Het rollenspeldier begroet je elke dag
De derde week was voor mij heel verrassend. Ondanks dat ik veel meer calorieën consumeerde dan voor de challenge, gaf de weegschaal 2,2 kilogram minder aan. Ook de benen waren duidelijk gewend geraakt aan het dagelijkse trappen. Ze hadden altijd een papperig gevoel als ze 's ochtends wakker werden - maar na een koude douche, een kop koffie en een beetje beweging was dat steeds meer verleden tijd. Tegen het einde van de derde week leek mijn mentale kracht ook gewend te zijn geraakt aan het dagelijkse fietsprogramma. Het was inmiddels bijna routine om na het eten weer op de fiets te stappen.
Week 4: Uiteindelijk wordt het moeilijk
De afgelopen dagen gingen voorbij als in slow motion van kauwgom. Mijn lichaam gaf mij nu duidelijk het signaal dat het een pauze nodig had, net als mijn hoofd. Zware benen is natuurlijk één ding, maar vanaf de vierde week vond ik het steeds lastiger om mezelf te motiveren. Hoe ik mijn training ook probeerde op te fleuren, het was verschrikkelijk moeilijk. Ik wilde weer vijf trainingen doen. De korte intervallen met hoge intensiteit waren helemaal geen probleem; ik kon er nog steeds snel doorheen komen. Maar trainingen met lange rijtijden op tempo waren echt een nachtmerrie. Ze hebben mentaal echt het laatste beetje uit me gehaald.
Ik had tenslotte ontdekt dat heavy metal en zelfs hardcore muziek de beste en enige manier waren om mij vooruit te helpen. Concentreren op een filmpje of YouTube-fragment is al lange tijd niet meer mogelijk. Ik kon me ook niet meer concentreren op podcasts. Daarnaast vond ik het steeds vervelender om de hele tijd naar een scherm te staren. Dat doe ik al de hele dag op kantoor! Ik zou echt willen dat ik eindelijk weer buiten kon rijden. Helaas was dat niet helemaal in overeenstemming met de geest van de uitdaging en mijn dagelijkse routine. Terwijl de voorbereidingen voor de roltraining slechts vijf minuten duurden, duurde het veel langer voor een ritje buiten bij lage temperaturen. Toch heb ik afgelopen weekend een uitzondering gemaakt en gewoon twee keer een uurtje buiten rondgereden. Ook al was het koud en nat, het voelde heerlijk om de echte wind om je neus te laten waaien in plaats van de benauwde lucht uit de ventilator.
De laatste paar ritten gingen iets beter. Natuurlijk voelde ik me nog steeds volkomen uitgeput en kon ik de benchmarks van het trainingsplan soms nauwelijks uitvoeren, maar het licht aan het einde van de tunnel – en dan bedoel ik niet het scherm – kwam steeds dichterbij. Ik heb weer iets nieuws geprobeerd: drum-'n-bass en video's van veldritraces. Dat bracht een nieuwe impuls en ik ben er uiteindelijk goed doorheen gekomen. Ik wilde de allerlaatste reis nog een keer echt vieren en ‘genieten’, zonder enige training, muziek of film. Alleen ik en de rol. En toen was het zover: de uitdaging “30 dagen op de rol” was voorbij.
Het resultaat
Het eerste resultaat is uiteraard indrukwekkend: ik was in totaal 27 dagen 1.539 minuten onderweg. Het tweede resultaat: dat was brutaal moeilijk. Mentaal en fysiek heb ik nu zeker wat hersteltijd nodig. Ik kan niet echt beoordelen of het een enorme trainingsprikkel was of een complete overbelasting voor mijn lichaam. Maar ik denk dat een of twee trainingsvrije dagen per week zinvol zijn bij dergelijke experimenten, ook om simpelweg kleine tussendoelen en dus motiverende ankers in gedachten te hebben.
Natuurlijk kon ik niet meteen een FTP-test doen, dat zou onzin zijn zonder hersteltijd. Dus wachtte ik nog een week voordat ik deze formuliertest voltooide. En ziedaar: mijn drempelvermogen nam aanzienlijk toe, van 280 naar 302 watt. Tegelijkertijd daalde mijn gewicht van 82,2 naar 80 kilogram, wat de nieuwe FTP-waarde ook in een ander licht plaatst. Een ander duidelijk resultaat voor mij is dat variatie absoluut noodzakelijk is. Of het nu visueel of akoestisch is, diversiteit geeft veel steun.
Ondanks de valse start waren het 27 zeer intense dagen. Qua prestaties was de tijd een absoluut succes. Maar zelfs het hele internetuniversum kan het gevoel dat ik krijg op de fiets niet evenaren. Gelukkig!