Vakantie in het grindparadijs Tirol
Voor bijna elke fiets is er nu de perfecte vakantiebestemming: met een trekkingfiets rol je comfortabel over diverse fietspaden door heel Europa, op Mallorca vind je op elke straathoek een racefietswinkel en in Sölden zijn er bijna meer mountainbikes gebouwd. paden dan normale wegen. Maar waar ga je met je grindfiets op vakantie?
Als je je ogen sluit en denkt aan ‘vakantie met de grindfiets’, dan is de kans groot dat je aan avontuur, veel tassen op de fiets, overnachten in een tent en kampvuurromantiek denkt. Dat was ons eerste idee toen Tirol bij ons aanklopte en vroeg of we hun thuisland op grindfietsen wilden verkennen. Daar werd onderkend dat de infrastructuur die in Tirol al bestaat voor allerlei soorten fietsvakanties, met slechts een paar gedetailleerde aanpassingen ook uitstekend kan werken voor grindfietsvakanties. De combinatie van bergen, fietsvriendelijke accommodaties en talrijke bewegwijzerde fietspaden (zowel verhard als onverhard) is een schot in de roos, vooral voor grindfietsen.
Klaar voor de Gravel King
Het idee van bikepacking verdween snel toen ons een veel beter voorstel werd gedaan: we zouden een week verblijven in Hotel Tannenhof in Wängle midden in de natuurparkregio Reutte, vanwaar de uitbater van het hotel (en een fietsenwinkel s'Radhaus in Lechaschau) Thomas organiseerde de “ Gravel King ”. Omdat we op vakantie zijn en geen competitiesport beoefenen, ging het idee om op één dag drie routes te rijden met in totaal 250 kilometer en bijna 4.000 hoogtemeters niet door voor de bijzonder eigenwijs. Echter, verdeeld over drie dagen met pauzes en voldoende tijd om af en toe de voeten op de grond te zetten of in het meer te springen, klonk de Gravel King als het perfecte vakantieprogramma.
Dit werd ons kort na aankomst bevestigd door Thomas, die persoonlijk de routes verkende. Hij is een echte bundel energie en heeft al spannende concepten op het gebied van mountainbikes en racefietsonderdelen samengesteld, lang voordat mensen zelfs maar over grindfietsen spraken. Voor hem is de grindfiets simpelweg de perfecte fiets voor dit gebied, waar de bergen niet extreem steil zijn en het grindpadennetwerk in uitstekende staat verkeert. Op asfalt kun je bijna net zo goed op een grindfiets rijden als op een racefiets, en tegelijkertijd gebruik maken van de veel mooiere verbindingen via onverharde boswegen of brede wandelpaden die simpelweg te saai zouden zijn voor mountainbikes.
Trein rijdt niet? Spontaan bikepacken in de natuurparkregio Reutte
Deze bijzondere flexibiliteit van de grindfiets maakte onze reis naar de natuurparkregio Reutte veel comfortabeler. Mijn collega Liz en ik kwamen met de trein aan, wat tot kort voor de bestemming perfect werkte. Helaas zorgde een combinatie van verschillende ongelukkige factoren ervoor dat alle treinactiviteiten in het gebied tot stilstand kwamen. Voor ons was dat geen probleem, want we konden gewoon de laatste kilometers fietsen en alvast een voorproefje krijgen van wat een ongelooflijk landschap we zouden doortrekken. Later hoorden we dat veel bussen in Tirol fietsen mee kunnen nemen - nog een groot pluspunt op elke tour, wetende dat je in geval van nood gewoon in de bus kunt stappen.
Ongelooflijke uitzichten (en koeien) in de Tannheimer Vallei
Ik moet toegeven dat ik me voor de eerste tocht een beetje zorgen maakte over de beklimmingen. Dit soort problemen had Liz niet, ze is immers om de hoek opgegroeid en maakt regelmatig hoogtetochten. In de buurt van waar ik woon is er daarentegen nergens iets dat de naam ‘heuvel’ verdient, laat staan echte bergen. Ik was meteen gerustgesteld toen we aan de voet van de eerste klim een moeder inhaalden, die met haar biologische mountainbike en twee kinderen in de aanhanger natuurlijk het bospad op slingerde. Zo erg kon het dus niet zijn en de paden waren echt in topvorm.
We reden vrij snel langs kasteel Neuschwanstein. Er was daar 's ochtends al veel te doen. Ik moet toegeven dat ik meer heb genoten van de vorige stevige afdaling met ongelooflijke uitzichten over de Alpsee dan van het uitzicht op een van de beroemdste kastelen van Duitsland. We waren op zoek naar andere attracties dan kastelen, die ons snel werden geserveerd: kort nadat een bord ons informeerde dat we terug in Oostenrijk waren, begon de grindweg langs de Vils. Altijd langs de rivier konden we genieten van echt premium grind, goed onderhouden en vrij van autoverkeer. Op Kalbelehof verloor ik voor het eerst echt mijn geduld - het zou niet de laatste keer zijn. Het dal ging voor ons open en bood een spectaculair uitzicht op de Wannenjoch. De vrij rondlopende koeien maakten de Alpenidylle compleet.
Eenmaal aangekomen in de Tannheimer Vallei slingerden we langs de noordelijke helling en wonnen steeds meer hoogte. We bereikten bijna 1.400 meter boven zeeniveau voordat een snelle, tien kilometer lange afdaling begon. Aan de voet van de oude Gaichtpas, het laatste stuk van de afdaling, ontmoetten we de Lech en konden de laatste kilometers ontspannen terugfietsen naar het hotel. Wat ons vooral is bijgebleven, naast de bergpanorama’s en de fantastische paden, is dat de mensen ontzettend vriendelijk zijn. Auto’s houden respectvol afstand, e-bikers halen vriendelijk in en wandelaars delen graag de paden met ons.
Sprookjesachtige sfeer in het Lechtal
De tweede dag werden we wakker met vermoeide benen. We wilden toch graag grinden en het uitgebreide ontbijt vulde onze motivatie volledig aan. Eén ding was echter duidelijk: we hoefden die dag niet bang te zijn voor zonnebrand, want de sombere weersvoorspelling had niet gelogen. Omdat we vroeg op pad gingen, konden we nog even genieten van de droge omstandigheden en baanden we ons een weg door het Lechtal. Soms op grind, soms op asfalt slingerden we langs het Lech-fietspad naar het zuiden en genoten van de sprookjesachtige sfeer in het dennenbos. Helaas vielen tijdens de eerste pauze, die we namen met uitzicht over de ongelooflijke rivierbedding van de Lech, de eerste regendruppels. Uiteraard waren we voorbereid met regenkleding en waren we daarom aanvankelijk goedgehumeurd. Toch moesten we al snel beseffen dat aanhoudende regen, zelfs bij 20 graden, niet per se ideaal fietsweer is. Zo herinnerden we ons dat we op vakantie waren en met pijn in het hart staken we de lange klim naar de Petersbergalm van het menu.
Gelukkig kwam het Zweedse stel net langs en vertelde ons aan de ontbijttafel over hun ambities voor het WK Gravel. We lieten hen dankbaar het tempo naar huis bepalen en binnen de kortste keren was de regen vergeten. Haar taakverdeling was eenvoudig: zij bepaalde op elke klim het tempo, terwijl hij de leiding nam als de route vlak was. We waren binnen no-time terug in het hotel. Nadat de fietsen waren schoongemaakt en in de fietsenstalling waren gestald, scheen de zon weer - maar konden we toch op een droge plek naar het prachtige centrum van het marktstadje Reutte gaan om ons voor te bereiden op de koninginnenrit met hamburgers en zoete aardappel Patat.
Hexenkessel Tiroler Zugspitz Arena
Op de laatste dag wachtte ons de grote finale. Niet alleen moesten er meer hoogtemeters worden geklommen dan de voorgaande dagen, Thomas had ons al gewaarschuwd voor de allerlaatste klim naar de Dürrenberg Alm. Hij had daar een hele vervelende oprit aangelegd “zodat uiteindelijk niemand kan klagen dat de route te gemakkelijk was”. Maar daarvoor waren er al veel bergen te beklimmen en uitzichten om van te genieten. Helaas mochten we niet fietsen op de highline179, de langste voetgangershangbrug in Tibetaanse stijl ter wereld, maar het uitzicht van onderaf in de vallei maakte ons enigszins duizelig.
Nadat we weer tot 1.400 meter waren geklommen en genoten van een snelle afdaling naar Bichlbach, beseften we waarom het gebied rond Ehrwald, Lermoos en Biberwier de “Tiroler Zugspitzarena” wordt genoemd: de drie steden liggen in een vallei in de vorm van een kom. De gigantische Zugspitze torent boven alles uit, maar ook de Mieminger Range in het zuiden biedt een ongelooflijk panorama. Na een korte omweg naar Duitsland en een zeer verfrissende rivieroversteek (maak je geen zorgen, er zijn overal bruggen), stonden we voor een ander hoogtepunt: de Plansee, het op één na grootste meer van Tirol in de natuurparkregio Reutte. Het is zonder twijfel een van de mooiste Alpenmeren, ook al was het turquoise water bijna net zo koud als het ijs dat we als verfrissing aan de oevers likten voor de laatste beklimmingen.
Natuurlijk had Thomas gelijk: zijn kleine gemeenheid aan het einde kon eigenlijk alleen maar worden beklommen door te duwen, maar het uitzicht vanaf de Dürrenberg Alm over het dalbekken van de natuurparkregio Reutte met de er doorheen stromende Lech compenseerde (met veel rente) voor elke meter die wordt gepusht. We vulden onze buiken met abrikozencake voordat we ons door de zwaartekracht terug naar het hotel lieten duwen.
Echt vakantiegevoel dankzij grindfietsen
Natuurlijk zijn drie dagen niet eens genoeg om de volledige diversiteit van Tirol te ontdekken. Toch is het mij nu duidelijk: er is geen betere vakantiefiets dan de grindfiets. We reisden snel over geasfalteerde fietspaden en op onverharde boswegen genoten we van uitzichten die voor ons op racefietsen en trekkingfietsen onbereikbaar zouden zijn geweest. Met mountainbikes zouden we mussen met kanonnen hebben afgeschoten. Je hoeft geen 15 kilo aan vering en tractorbanden de berg op te sjouwen als de slankere en veelzijdigere grindfiets gemakkelijk genoeg is dankzij de voorbeeldig goed onderhouden paden. In Tirol kun je zeker geweldig sporten met de grindfiets; er zijn echt gekke mensen die de Gravel King op één dag kunnen doen. Maar het laat zijn echte koninklijke kant pas zien als je het in één dag probeert te voltooien. Verdeeld over drie dagen is het meer een ontspannen reisgids die u op uw gemak de hoogtepunten van de Ausserfern laat zien. De vooraf geplande routes op grind.tirol en tirol.at liggen in dezelfde lijn en kunnen allemaal door middelmatig getrainde mensen worden afgelegd. Maar geef jezelf voldoende tijd en probeer de e-bikes niet bij te houden op de eerste klim. Er zijn meer redenen om een pauze te nemen dan je kunt tellen, waarbij het turquoise water op vrijwel elke hoek uitnodigt om te zwemmen. Of misschien heb je liever een flinke portie Kaiserschmarrn? Ik ben er zeker van dat de Ausserfern, d.w.z. het Lechtal, het Tannheimer Tal, de natuurparkregio Reutte en de Tiroler Zugspitzarena binnenkort voor grindfietsen zullen zijn wat Sölden voor mountainbikes is. En ik weet al waar mijn volgende vakantie naartoe gaat.